Անձնական կյանքը պետք է բաժանվի քաղաքականությունից

Աննա Հակոբյանը մենակ կամ ընտանիքով զբոսնում է Լոնդոնի կամ Բեռլինի փողոցներով, լուսանկարվում է, այս կամ այն ձեւով հագնվում է: Ինչո՞ւ է դա «հեյթի» ալիքներ առաջացնում: Կամ՝ ինչո՞ւ էր նույնատիպ ռեակցիա առաջանում, երբ, օրինակ, ժամանակին պաշտպանության նախարար Սեյրան Օհանյանի կինն էր լուսանկարվում տարբեր ծաղկեփնջերի կողքին:

Ընդհանրապես, սկսած Ռաիսա Գորբաչովայից, խորհրդային եւ հետխորհրդային մարդկանց սիրտը սկսում է ավելի արագ բաբախել, երբ խոսվում է բարձրաստիճան պաշտոնյաների կանանց մասին կամ ընտանիքի այլ անդամների մասին: Իր դերն է, հավանաբար, խաղում կեղծ ասկետիզմը, որով դաստիարակում էին մարդկանց իմ պատանեկության եւ երիտասարդության տարիներին:

Ինչու կե՞ղծ՝ որովհետեւ 1970-80-ական թվականներին կոմունիստական վերնախավը բացարձակապես ժուժկալ չէր: Լյումպենական ստորին բնազդների հիմքի վրա գեներացվում են պոպուլիզմով շաղախված ատելության ալիքները՝ «ժողովուրդն այստեղ սոված է, իսկ նա»… Հենց այս՝ անձնավորված, անտակտ, քաղքենիական քարոզչությունն է, որ մինչեւ 2018 թվականը սաստկացրել էր «նախորդ իշխանության» նկատմամբ ատելությունը, եւ դա մեծապես նպաստեց իշխանափոխությանը:

«Սաշիկ» խորհրդանիշը դարձել էր ընդդիմադիր քարոզչության հիմնական թեման, իսկ հետո շատ արագ մոռացվեց: Հիմա նմանատիպ քարոզչությունը շարունակվում է ներկայիս ընդդիմության եւ, համապատասխանաբար, ապագա իշխանության կողմից: Բնականաբար, եթե որեւէ մեկը ճոխ է ապրում անօրինական եկամուտներով, դա պետք է բացահայտվի, եւ իրավապահները պետք է դրանով զբաղվեն:

Դրա համար է, մասնավորապես, գործում եկամուտների հայտարարագրման ինստիտուտը:
Բայց այն քարոզչությունը, որի մասին հիմա գրում եմ, դրա հետ կապ չունի: Այն վկայակոչում է տարրական նախանձը եւ «ամեն ինչ կիսելու» շարիկովյան երազանքը:

… Ինձ համար քաղաքականությունն ու անձնական կյանքը խստորեն բաժանված են: Փաշինյանի քաղաքականությունն աղետաբեր է մեր պետության համար ու բերելու է դրա փաստացի վերացմանը: Իսկ թե որտեղ է նա զբոսնում եւ ինչ հեծանիվ է քշում, դա ինձ բացարձակապես չի հետաքրքրում:

Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ

Լրահոս