Ղարաբաղի հարցի ճշմարտության ծավալն անմարսելի էր առաջին հերթին հրապարակից եկած իշխանության և էլ ավելի անմարսելի՝ հանրության համար. Փաշինյան

«Համաձայն չեմ այն ձևակերպմանը, թե այն երկրներում, որտեղ ժողովրդավարություն է  տեղի ունենում, հարձակվում են հենց այդ երկրների վրա ու պատերազմ մղում։ Դա իրավիճակի ճիշտ ընկալում չէ։ Մենք մոռանում ենք 2016 թվականի պատերազմը։ 2020 թվականի պատերազմը բոլոր առումներով 2016 թվականի պատերազմի շարունակությունն է։ Այլ բան է, եթե ասեք, որ ժողովրդավարությունը չկարողացավ այնպես անել, որ այդ պատերազմը տեղի չունենա։ 2018 թվականին Սերժ Սարգսյանը՝ որպես վարչապետի թեկնածու, պատերազմի անոնս արել է։ Այդ ժամանակ Հայաստանում հեղափոխություն դեռ տեղի չէր ունեցել»,- Ժողովրդավարության հայկական ֆորումին հնչած տեսակետի հետ, թե ժողովրդավարություն կառուցող երկրներին պատերազմի են տանում, անհամաձայնություն հայտնեց Փաշինյանը։

Թվում է, թե Փաշինյանը խոստովանեց, որ իր գլխավորած իշխանությունը չի կարողացել խուսափել պատերազմից, բայց հաջորդ րոպեին նա մեղքը գցեց ստեղծված իրավիճակի և նախկինների թողած ժառանգության վրա։ Հասցրեց նաև 2020 թվականի պատերազմի պատճառները տանել 2016 թվական՝ Սերժ Սարգսյան՝ հիշեցնելով, թե Երրորդ նախագահը պատերազմի անոնս է արել դեռ 2018 թվականին։

Եթե այդքանը պարզ էր ու հստակ, եթե պատերազմի անոնսն արվել էր, ու պատերազմի սկիզբն էլ 2016 թվականին էր եղել, որի շարունակությունը, ըստ Փաշինյանի, անխուսափելի էր, ինչո՞ւ էր նա հենց 2018-ին՝ Սերժ Սարգսյանի «պատերազմական անոնսից» հետո՝ վտանգավոր ու պայթյունավտանգ ժամանակներում, հայտարարում՝ «բանակցությունները սկսում եմ զրոյական կետից, ինչ ուզում, այն էլ բանակցում եմ, Արցախը Հայաստան է և վերջ»։ Պատերազմն ավելի արագացնելու քայլե՞ր էր անում։ Այսպիսի պահվածք կարող էր ունենալ միմիայն խիստ ինքնավստահ ղեկավարը՝ համոզված, որ բանակցություններում պարտադրողի դիրքերում է, որ երկիրը մինչև ատամներերը զինված է, որ ունի վստահելի դաշնակիցներ, որոնց հետ ռազմական օգնության հստակ պայմանավորվածություններ ունի։ Բայց Փաշինյանը հենց այդ օրերին է հայտարարել, որ Հայաստանի ու Արցախի օդը փակ չէ։ Ուրեմն արկածախնդրությո՞ւն, էժան պոպուլի՞զմ, քաղաքական անհեռատեսությո՞ւն, անմեղսունակությո՞ւն, ծրագրված դիտավորությո՞ւն. ի՞նչ անուն տալ։

«Ինչո՞ւ ժողովրդավարական իշխանությունը չկարողացավ խուսափել պատերազմից։ Որովհետև իշխանությունը առերեսվեց Ղարաբաղի հարցի ճշմարտության մի ծավալի հետ, որն անմարսելի էր առաջին հերթին հրապարակից եկած իշխանության և էլ ավելի անմարսելի՝ հանրության համար։ սա է ֆունդամենտալ պատճառը»,- Վերջին 4 տարում իր գլխավորած իշխանության՝ մեր գլխին բերած դժոխքի պատճառները «հիմնավորեց» Փաշինյանը։