Հայ-թուրքական օրակարգի նախընտրական հաշվարկը

Հայաստանի ԱԳ նախարարը հայտարարել է, որ Թուրքիայի հետ հարաբերությունում քննարկվում են շատ էական միջպետական առևտրի, տարանցիկ հնարավորությունների, էներգետիկ համատեղ ծրագրերի իրականացման հետ կապված հարցեր: Թե ինչ հարցեր են դրանք, ինչ են ենթադրում ավելի կոնկրետ, Արարատ Միրզոյանը չի մանրամասնել:

Անթալիայի դիվանագիտական ֆորումում նա հանդիպել է Թուրքիայի արտգործնախարար Հաքան Ֆիդանի հետ: Բայց ավելի էական էր այն, որ ֆորումից առաջ տեղի էր ունեցել Հայաստանի և Թուրքիայի արտաքին գործերի նախարարների տեղակալների հանդիպում: Ինչպես արդեն իսկ անդրադարձել եմ այդ հանդիպմանը, դրա անցկացումը հուշում է, որ Երևանն ու Անկարան քննարկել են որոշակի մանրամասներ, որոնք, թերևս, շրջանցվում են արտգործնախարարների մակարդակի հանդիպումներում:

Հակառակ պարագայում, եթե կար Անթալիայում Թուրքիայի ԱԳ նախարարի հետ հանդիպման հնարավորությունը՝ իսկ այդ հանդիպումը, անշուշտ, կայացել է բոլորովին ոչ հանպատրաստից, ապա ի՞նչ կարիք կար դրա նախօրեին ունենալ փոխարտգործնախարարների հանդիպում: Ընդ որում՝ ուշադրության էի արժանացրել և այն, որ այդ հանդիպման վերաբերյալ հաղորդագրության մեջ նշվում էր, որ փոխարտգործնախարարները քննարկել են հարաբերության «նոր ոլորտների» փնտրտուքի հարցը:

«Շատ էական միջպետական առևտրի, տարանցիկ հնարավորությունների, էներգետիկ համատեղ ծրագրերի իրականացման» վերաբերյալ քննարկումները Անկարայի՞ առաջարկն են Երևանին, թե՞ Հայաստանի առաջարկն են՝ Թուրքիային: Արարատ Միրզոյանը չի թաքցնում, որ Թուրքիան հարաբերությունը պայմանավորում է հայ-ադրբեջանական գործընթացով: Այդտեղ, իհարկե, դժվար է նաև որևէ բան թաքցնելը, եթե Անկարան դրա մասին հայտարարում է պարբերաբար: Միրզոյանի խոսքով, Երևանը մոտենում է հակառակ դիրքից՝ հայ-թուրքական հարաբերության կարգավորման հարցում առաջընթացը կարող է նպաստել հայ-ադրբեջանական կարգավորման առաջընթացին:

Հնարավոր է, որ այդ մոտեցման շրջանակում Երևանը փորձում է գտնել ուղիներ, որոնք թույլ կտան շատ, թե քիչ առարկայացնել հայ-թուրքական շփումները: Ամբողջ հարցն այն է, որ հայ-թուրքական հարցը հայ-ադրբեջանականի հետ կապելու պատճառն ամենևին այն չէ, որ էթնիկ թելերը կապում են Թուրքիայի ձեռքերը: Այդօրինակ հաջորդականության սահմանումն Անկարայի որոշումն է, որը պայմանավորված է հենց թուրքական հաշվարկներով, այլ ոչ թե ադրբեջանական քմահաճույքով: Երևանը, իհարկե, չի կարող չպատկերացնել դա, հատկապես շփումների այդ երեք տարիների ընթացքում: Ըստ ամենայնի՝ հայ-թուրքական հարցում գործնական որևէ պայմանավորվածություն և իրականցում պաշտոնական Երևանին այժմ ավելի շատ անհրաժեշտ է նախընտրական կապիտալիզացիայի հաշվարկով։ Այստեղ հարցն այն է, թե Անկարան արդյո՞ք տրամադրված կլինի որևէ կերպ օգտակար լինել պաշտոնական Երևանի այդ հաշվարկի հարցում:

www.1in.am