«Ինտեգրացիան» նշանակում է «սպանդ»

Դավիթ Շահնազարյանն «Առավոտին» հայտնել է, որ Ադրբեջանը պատրաստել է «ճանապարհային քարտեզ», որի նպատակն է «ինտեգրել» Արցախն Ադրբեջանի կազմում: Ծրագիրը նախատեսվում է իրականացնել մեկ տարվա ընթացքում եւ ենթադրում է 4 փուլ. ադրբեջանական անձնագրեր, մանաթի ներդրում, ՊԲ զինաթափում, իշխանության հանձնում: Ըստ Շահնազարյանի՝ ծրագիրը փոխանցվել է ՀՀ իշխանություններին, որոնք, իրենց հերթին, պետք է այդ, ուղիղ ասեմ, վերջնագիրը փոխանցեն Արցախի իշխանություններին: «Առավոտի» հետ զրույցում վարչապետի մամուլի քարտուղար Նազելի Բաղդասարյանը հրաժարվել է այդ լուրը մեկնաբանել: Այսինքն՝ չի ասել, որ նման ծրագրի մասին ՀՀ իշխանությունները տեղյակ չեն, եւ նրանց նման բան չի փոխանցվել:

Դա թույլ է տալիս ենթադրելու, որ Ալիեւը տեղեկացրել է Փաշինյանին հիշյալ «ճանապարհային քարտեզի» մասին, իսկ վերջինս, «հանուն խաղաղության օրակարգի», դրան չի ընդդիմացել: (Եվ ինչպե՞ս ընդդիմանար, եթե կարծում է, որ Արցախն Ադրբեջանի մաս է): Իսկ պաշտոնապես երգվելու է նույն երգը՝ «թող Ադրբեջանի եւ Արցախի իշխանություններն այդ հարցերն իրար հետ ճշտեն»: Հայաստանի իշխանություններն՝ այս դիրքորոշմամբ, գումարած Ռուսաստանի ԱԳՆ-ն՝ իր հայտարարությամբ, որով ռուս խաղաղապահներն, ըստ էության, հրաժարվում են կատարել 2020 թվականի նոյեմբերի 9-ին ստանձնած իրենց պարտավորությունները, իրենց վրայից հանում են պատասխանատվությունը արցախցիների ճակատագրի համար: Այդ ամենը վկայում է վատթարագույն սցենարի՝ Արցախի բռնի հայաթափման մեծ հավանականության մասին: Կարելի է, իհարկե, խորիմաստ աշխարհաքաղաքական վերլուծություններ անել, կարելի է հիշել, թե 30 տարվա ընթացքում ով, երբ եւ ինչպես է բանակցել: Բայց կարելի է պարզապես հիշել, թե ինչպես են ադրբեջանցիները վարվել անպաշտպան հայերի հետ Սումգայիթում, Բաքվում եւ Մարաղայում՝ հասկանալու համար, թե ինչ ճակատագիր է սպասում Արցախում ապրող մեր հայրենակիցներին՝ Ադրբեջանի հետ «ինտեգրացիայի» դեպքում: Ադրբեջանցիներն արդեն իսկ ամենայն մանրամասնությամբ քննարկում են, թե ինչ են «Խանքենդիում» անելու հայ երեխաների հետ 2025 թվականին, երբ ռուս խաղաղապահները գնան:

Շառլ Միշելը կամ Սերգեյ Լավրովը շատ լավ գիտեն, թե ինչ է լինելու, բայց նրանց պատասխանատվությունը սպանդի դեպքում քաղաքական է եւ բարոյական: Փաշինյանն ու ՔՊ-ականները նույնպես ամեն ինչ հասկանում են: Բայց նրանց թվում է, որ «նախկինների» մասին փչացած ձայնապնակը միշտ են միացնելու, եւ այդպիսով խուսափելու են պատասխանատվությունից: Բայց պատասխան տալու պահը, միեւնույն է, գալու է: Եվ այս պարագայում պատասխանատվությունը կլինի նաեւ իրավական:

Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ

«Առավոտ»