Քաղաքացու հանդեպ իրական վերաբերմունքը

Պետք է խոստովանեմ, որ գնալով քաղաքականության մասին գրելն ինձ համար դժվար է դառնում: Այն ամբարտավան, ցինիկ ստերը, որոնք հնչեցնում են քաղաքական գործիչները (բնականաբար, ոչ միայն Հայաստանում), կարծես թե, առանձին մեկնաբանությունների կարիք էլ չունեն: Անկեղծ լինեմ. երբ խոսում կամ գրում եմ դրա մասին, ինձ թվում է, որ ինքս էլ եմ ինձ վրա այդ կեղտը վերցնում:

Եթե չլիներ խնդիրների պետական, քաղաքացիական բաղադրիչը, ապա այդ թեմաներով ընդհանրապես չէի խոսի: Հայաստանի եւ Ադրբեջանի պաշտոնական քարոզչությունն արդեն մի քանի տարի է՝ պնդում է, որ Ռուբեն Վարդանյանը Հայաստան, իսկ այնուհետեւ Արցախ է գործուղվել Պուտինի կողմից: Այդ պնդման օգտին՝ որպես ապացույց, ընդհանրապես որեւէ փաստաթուղթ, ձայնագրություն, տեսագրություն չի բերվում: Հետեւաբար, դա ակնհայտորեն ենթադրություն է, իսկ ավելի ճիշտ՝ բամբասանք, որը տարածում են Ալիեւի եւ Փաշինյանի թիմերը իրենց (կասեի՝ համատեղ) նպատակներն իրականացնելու համար:

Բայց եկեք մի պահ երեւակայենք, որ այդ ենթադրությունները ճիշտ են: Արդյո՞ք դրանից հետեւում է, որ ՀՀ քաղաքացիները, որոնք կասկածվում են «գործուղվելու» մեջ, այլեւս չպիտի վայելեն հայկական պետության աջակցությունը: Եթե Հայաստանի քաղաքացի Ռուբեն Վարդանյանը «գործուղված է», ուրեմն թող 20 տարի փտի ադրբեջանական բանտում «ահաբեկչությանն աջակցելու» անհեթեթ մեղադրանքո՞վ:

Թե՞ Հայաստանի իշխանությունը նույնպես կարծում է, որ նա աջակցում էր ահաբեկչությանը: Այստեղ խնդիրը Վարդանյանը չէ, այլ այն, որ ՀՀ քաղաքացիները բաժանվում են երկու «սորտի»՝ նրանք, ովքեր իշխանություններին դուր են գալիս, եւ նրանք, ում այդ իշխանությունները չեն հավանում՝ ինչ-ինչ ենթադրությունների կամ կասկածների հիման վրա: Մի մասը «հպարտ» է եւ գտնվում է պետության պաշտպանության տակ, մյուս մասը «հպարտ չէ»:

Երբ քաղաքացիները զգում են, որ իրենց բաժանում են տեսակների՝ կախված լոյալության աստիճանից, դա շատ վատ է պետության համար:

Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ

Լրահոս