Լրագրողների գործառույթն ուրիշ է

«Ընկեր Աբրահամյան, բա դուք չե՞ք միանում շարժմանը»,- երեկ ավտոբուսի կանգառում ինձ են հարցնում մոտավորապես իմ տարիքի տղամարդիկ: «Ոչ, – ասում եմ, – լրագրողը ոչ մի շարժման չպիտի միանա եւ ոչ մի շարժմանը դեմ չպիտի լինի»: «Վատ է, շատ վատ է, – հանդիմանեցին զրուցակիցներս, բայց որոշեցին զրույցը շարունակել, – իսկ ի՞նչ եք այս ամենի մասին մտածում»: Ես շատ բան եմ մտածում, բայց ոտքի վրա չեմ կարող իմ մտքերը շարադրել:  Համ էլ 45 համարս արդեն եկավ:

Հպարտությունը (superbia իմաստով) մահացու մեղքերից ամենահիմնականն է, եւ ես, բնականաբար, չեմ պատրաստվում որեւէ ձեւով նսեմացնել իմ համաքաղաքացիների տեսակետների նշանակությունը: Պարզապես անկախության տարիներին լրագրության մասին ձեւավորվել է սխալ պատկերացում, մասնավորապես՝ որ մենք պետք է որեւէ կողմից մասնակցենք քաղաքական պայքարին: Եվ լրագրողներն, իհարկե, մեծապես նպաստել են այդ սխալ պատկերացման ձեւավորմանը:

Այդ թվում՝ նրանք, ովքեր պատգամավոր եւ վարչապետ դարձան: Իսկ այսօր Հայաստանում հազարավոր մարդիկ կան, որոնք ներկայանում են որպես լրագրող, քաղաքագետ, մեկնաբան, վերլուծաբան եւ ոչ միայն ներգրավված են պայքարի մեջ, այլեւ վերջին բառերով հայհոյում են իրենց դուր չեկած քաղաքական գործիչներին: Եվ այդ «լաչառ» տոնայնության մեջ են մնում նաեւ այն ժամանակ, երբ թողնում են լրագրությունը եւ դառնում են պատգամավոր կամ վարչապետ: Անձամբ ես իմ գործը տեսնում եմ փաստեր ներկայացնելու, համադրելու եւ մեկնաբանելու մեջ: Բայց ոչ միայն:

Այդ ամենը փորձում եմ անել որոշակի արժեքային համակարգից ելնելով, եւ այդ առումով, ի դեպ, որոշակի առողջ հոգեւոր միջուկ եմ տեսնում այսօրվա շարժման մեջ՝ անկախ բոլոր ուղեկցող հանգամանքներից: Բացի այդ, հաշվի առնելով մեր հասարակության վիճակը, լրագրողը պետք է որոշակի լուսավորչական աշխատանք կատարի: …2018 թվականի ապրիլին ինձ մոտեցան բարձր դպրոցական տարիքի երեխաներ եւ միանգամայն բարյացակամորեն, ուրախ, զրնգուն ձայներով հարցրեցին՝ «իսկ դուք մերժո՞ւմ եք Սերժին»: Իմ պատասխանը նույնն էր՝ «ես ոչ մի անձի չեմ մերժում եւ չեմ աստվածացնում»:

Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ