03-11-2024 | 20:15
Իշխանության ներկայացուցիչները եւ «արեւմտամետ» քարոզիչները շարունակում են համառորեն պնդել, որ Բագրատ սրբազանի ղեկավարած շարժման թիկունքում կանգնած են Ռուսաստանը եւ Քոչարյանը: Զուտ մակերեսային մոտեցման դեպքում նման քարոզչությունը արդարացված է թվում: Քանի որ հենց որ ասում ենք «Ռուսաստան», պատկերացնում ենք ռուս «խաղաղապահներին», որոնք առնվազն չեն խոչընդոտել (եթե չեն նպաստել) Արցախի շրջափակմանը, իսկ այնուհետեւ՝ հայաթափմանը:
Հենց որ ասում ենք «Քոչարյան», պատկերացնում ենք կոռուպցիան, օլիգարխների սափրագլուխների եւ իշխանության ամբարտավան կեցվածքը: Նման պատկերացումների համար, իհարկե, լուրջ հիմքեր կան, եթե որոշ նրբություններ մի կողմ թողնենք: Բայց արդյո՞ք դրա հետ կապ ունի Բագրատ սրբազանը: Եվ մյուս կողմից հարց է առաջանում՝ ինչո՞ւ պիտի Պուտինը ցանկանա պաշտոնանկ անել Փաշինյանին:
Վերջերս Հայաստանի վարչապետը գնացել էր Մոսկվա եւ ինչ-ինչ (հրապարակային ու ոչ հրապարակային) պայմանավորվածություններ ձեռք բերել ՌԴ նախագահի հետ: Ինչո՞ւ պետք է վերջինս կրքոտ ձգտում ունենա ազատվելու այն գործընկերոջից, որի հետ կարողանում է լեզու գտնել: Պարզ է՝ Կրեմլում շատ չեն տխրի, եթե Փաշինյանը հեռանա (երկու ղեկավարների միջեւ «քիմիա» չկա), բայց այստեղ ներքաղաքական պայքար կազմակերպել, այն էլ Կանադայի քաղաքացու միջոցո՞վ:
Come on, ինչպես կասեին Տավուշում: Իսկ ինչո՞ւ չենթադրել, որ Փաշինյանը չի կատարել որոշ պայմանավորվածություններ, որոնք ձեռք է բերել Արեւմուտքում: Պատկերացնո՞ւմ եք, ինչ, ռուսերեն ասած, «облом» կլիներ մեր «արեւմտամետների» մոտ, եթե պարզվեր, որ այս ընդդիմադիր շարժմանը սատարում են Արեւմուտքի որոշ շրջանակներ:
…Հասկանալի է, իհարկե, որ ինչպես Փաշինյանից առաջ, այդպես էլ նրանից հետո Հայաստանի ցանկացած իշխանություն ստիպված էր եւ ստիպված կլինի ինչ-որ բալանս գտնել աշխարհի ուժային կենտրոնների միջեւ: Բայց հուսանք, որ հաջորդ իշխանությունը գոնե իրեն «գժի տեղ» չի դնի:
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ