Շարունակում ենք նույն մանկամիտը մնալ

Չգիտեմ, պետք է արդյոք զայրանալ, թե պետք է պարզապես շատ-շատ տխրել, բայց փաստը մնում է փաստ՝ մեր քաղաքական միտքը շարունակում է մնալ տհաս երեխայի մակարդակին: 
Դա շատ տխուր է այն պատճառով, որ 2020 թվականից ի վեր ստացած բազմաթիվ հարվածներից հետո (չհաշված նախորդ պատմական փորձը) մենք, այնուամենայնիվ, շարունակում ենք ապրել պատրանքներով: Ես չգիտեմ՝ արդյոք մեր քաղաքական ուժերի ներկայացուցիչներն ու նրանց համակրող փորձագետները իսկապե՞ս միամիտ են, թե՞ միտումնավոր են խաբում հասարակությանը, բայց, բոլոր դեպքերում, նրանց ինֆանտիլիզմն ուղղակի սահմաններ չունի: «Դիմենք միջազգային հանրությանը, որ այն ճնշում գործադրի Ադրբեջանի վրա եւ ապահովի արցախցիների՝ իրենց հողում ապրելու իրավունքը» թեզի նման՝ «աննախադեպ» միամտության դրսեւորում է: Մի՞ թե դեպքերի նախորդ ընթացքը ցույց չի տվել, որ «միջազգային հանրությանն» այդ հարցը բացարձակապես չի հուզում: Դա ամենեւին չի նշանակում, որ համապատասխան օֆիսներում նստած են դաժան, անգութ եւ հայերի նկատմամբ ատելությամբ լցված մարդիկ: Դա այդպես չէ: 
Պարզապես քաղաքականության տեսակետից այդ ամենն անտեղի լիրիկա է: Քաղաքականությունը հիմնված է հաշվարկի վրա. կշեռքի մի նժարի վրա դրված են անտուն մնացած հազարավոր մարդկանց տառապանքները, մյուսի վրա Արցախում ռուսական ներկայության վերացումը: Եթե դուք նստած լինեք որեւէ եվրոպական կամ ամերիկյան օֆիսում, ո՞ր նժարին եք գերապատվություն տալու: Եթե Արցախի հայաթափմամբ ռուսներն այնտեղից հեռանալու են, ինչո՞ւ պետք է Արեւմուտքը դրան դեմ լիներ: 
Եվ արդյո՞ք հիմա Բրյուսելի, Վաշինգթոնի, ինչպես նաեւ, իհարկե, Մոսկվայի համար մեկ չի, թե ինչ ազգությամբ մարդիկ են Արցախում ապրում: Նույն սերիայից է՝ «Արեւմուտքը զսպում է Ադրբեջանին, որ վերջինս մեզ վրա չհարձակվի»: Ախր, ինչո՞ւ պետք է զսպի: Որովհետեւ մենք «ժողովրդավարական երկիր ենք» (իբր): 
Քանի՞ միլիարդի զենք է ԱՄՆ վաճառում, մեղմ ասած, ոչ ժողովրդավարական Սաուդյան Արաբիային: Կամ՝ մեր տարածաշրջանին ավելի անմիջականորեն առնչվող հարց՝ արդյո՞ք Միացյալ Նահանգները չի կարող օգնել Ուկրաինային այն մասշտաբով, որ այդ երկրի բանակը կարողանա դուրս շպրտել ՌԴ զինված ուժերն իր տարածքից:
Ի՞նչ անենք, որ վերջ տանք մանկամտությանը: 
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ 
«Առավոտ»
Լուսանկարը՝ Մարութ ՎԱՆՅԱՆԻ