Վերջապես գտանք, ինչով հպարտանանք

Վերջին 6 տարում «պարզվեց», որ մինչեւ 2018 թվականը Երրորդ հանրապետությունն առանձնապես հպարտանալու բան չուներ:
«Աչք էինք դրել ուրիշի տարածքի վրա», «բռնազավթեցինք» այն, իսկ ներքին կյանքում «թալանից» բացի՝ ոչ մի ուրիշ բան տեղի չէր ունենում: Որից հետո «ժողովուրդը» իրականացրեց թավշյա հեղափոխությունը, այնուհետեւ «ժողովուրդը» ստեղծեց իր գաղափարախոսությունը (որը կարելի է ձեւակերպել շատ կարճ՝ «ուզում ենք լավ ապրել»), իսկ շուտով «ժողովուրդը» ստեղծելու է ի՛ր Սահմանադրությունը, որտեղ կգրի իր սրտի ուզածը, իսկ ամենակարեւորը՝ նախաբանից կհանի ՀՀ Անկախության հռչակագրի «տոքսիկ» հիշատակումը:
Բայց մինչեւ 1991 թվականն էլ մենք առանձնապես հպարտանալու բաներ չունեինք: Դարեր շարունակ հայերն ինչ-որ «անիմաստ» խաչքարեր էին տաշում, իսկ «կղերա-ֆեոդալական շրջանակները» խոչընդոտում էին պետության ստեղծմանը: Ազգային խորհրդանիշները, մասնավորապես, Մասիս սարը, նույնպես «տոքսիկ» են, գրգռում են շրջակա ցուլերին: Մի խոսքով, Հայաստանի բազմադարյա պատմությունը բավականին դժգույն է եւ դժբախտ:
Բոլոր վառ դրվագները եւ աննախադեպ նվաճումները «պատահեցին» 2018 թվականից հետո: Եվ վերջապես առիթներ հայտնվեցին՝ «անսահման հպարտ» լինելու: Հպարտանալու վերջին առիթն է Կիրանց գյուղի մոտ քաշած փշալարը, որը, հավանաբար, երաշխավորում է Հայաստանի անվտանգությունը:
Դա, իհարկե, զավեշտալի է, եւ մենք կարող ենք ծիծաղել ՔՊ-ական ծայրահեղ ինֆանտիլիզմի վրա, եթե մեր կողքին չապրեին իրենց տները կորցրած տասնյակ հազարավոր մարդիկ, եթե Արցախում ադրբեջանցիները չավերեին մեր եկեղեցիներն ու գերեզմանները, եթե Բաքվում գերության մեջ չլինեին մեր հայրենակիցները, իսկ մայրերը չշարունակեին փնտրել իրենց զոհված զավակների աճյունները:
Փշալարը երաշխի՞ք է, որ Ադրբեջանը մեզ վրա չի՞ հարձակվի: Հրթիռների եւ ԱԹՍ-ների դարո՞ւմ:
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
«Առավոտ»

Լրահոս