17-05-2024 | 20:31
Օրերս հարցազրույցի ժամանակ Մայր Աթոռի «Գարեգին Ա» կրթական կենտրոնի տնօրեն Վահան եպիսկոպոս Հովհաննիսյանն ասաց, որ աշխարհականները, թեւ ու թիկունք լինելով քահանաների հետ, պետք է իրականացնեն եկեղեցու առաքելությունը:
Այդպիսի մոտեցումը մեր պատմության մեջ նորույթ չէ. մտավորականները, ուսուցիչները, դասախոսները միշտ համագործակցում էին եւ շարունակում են համագործակցել հոգեւորականների հետ՝ Ավետարանի արժեքները ժողովրդին հաղորդելու հարցում: Բայց խոսքով քարոզելն, ինձ թվում է, քիչ է:
Երբեմն մարդկանց վարքն ավելի մեծ քարոզչական ներուժ է պարունակում, քան խոսքը: Եվ այսօր ինձ թվում է, որ ավետարանական ճշմարտությունները, այսպես ասած, «կյանքի կոչելու» կարեւոր ձեւերից մեկը ատելության եւ վրեժխնդրության հեղեղի մեջ սեփական շիթը չավելացնելն է:
Ընդդիմադիր պատգամավորի օգնականը, որը հարձակվել էր իշխանական լրագրողի վրա, ասում է, որ դրանով նա պահել է եկեղեցու եւ հոգեւորականների պատիվը: Վստահ եմ, որ նա ճիշտ հակառակն էր անում՝ վարկաբեկում էր նրանց, ում իբր ձգտում էր պաշտպանել: Խուլիգանությամբ ոչ մեկի պատիվը պահել հնարավոր չէ: Այդ երիտասարդի քաղաքական կողմնակիցները ավանդույթի համաձայն են հակադարձում՝ «բա որ նրանք…»:
Այո, «նրանց» (իշխանության) պատգամավորները հարձակվում են լրագրողների վրա, նույնն են անում «նրանց» ոստիկանները: «Նրանք» պաշտպանում են «յուրային» լրագրողին եւ արդարացնում են «ոչ յուրային» լրագրողների վրա հարձակումները: Եվ ի՞նչ է դրանից հետեւում: Դուք նույնպե՞ս պետք է այդպես վարվեք: Եթե այո, ապա դուք «նրանցից» որեւէ բանով չեք տարբերվում:
Ես իմ գաղափարակիցներին իշխանամետների եւ ընդդիմադիրների չեմ բաժանում: Իմ գաղափարակիցներն են բոլոր նրանք, ովքեր միանշանակ, առանց վերապահումների մերժում են բռնությունը՝ ինչպես ֆիզիկական, այնպես էլ հոգեբանական՝ հայհոյանքների եւ վիրավորանքների տեսքով: Առանց «բա որ նրանք»-ի:
Տեսանյութ՝ https://www.youtube.com/watch?v=2EhDUe_xtBY&ab_channel=AravotDaily
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
«Առավոտ»